Fran jest przykładem typowej introwertyczki
Wśród wielu filmów, które próbują uchwycić subtelne niuanse ludzkiej psychiki, „Czasem myślę o umieraniu cały film” wyróżnia się szczególną delikatnością i głębią. Opowiadając historię Fran, granej z niezwykłą wrażliwością przez Daisy Ridley, film staje się introspektywną podróżą w głąb umysłu kobiety, której życie z zewnątrz wydaje się być szczytem monotoni.
Mieszka sama, otoczona czterema ścianami, które jednocześnie chronią ją i izolują od reszty świata. Praca w biurze, choć wymusza na niej pewien poziom interakcji społecznych, nie przynosi ulgi od wewnętrznej samotności. Fran jest introwertyczką, ale jej odosobnienie wynika nie tylko z natury, ale też z głęboko zakorzenionego przekonania o własnej nieadekwatności w relacjach z innymi. Co dzień, każdego dnia, jej życie toczy się według niezmiennego scenariusza: śniadanie, praca, powrót do domu, kolacja, sen. Cykl ten, choć na pierwszy rzut oka wydaje się bezpieczny, jest dla Fran niczym złoty klatka.
Głębia umysłu Fran
W tej rutynie, w której każdy dzień jest kopią poprzedniego, Fran znajduje ucieczkę w swoim wewnętrznym świecie. Jej wyobraźnia, choć bogata i kreatywna, skupia się na zaskakująco mrocznym aspekcie życia – śmierci. Fran snuje fantazje na temat własnej śmierci, każda z nich bardziej oryginalna i makabryczna niż poprzednia. Od zwykłego wypadku samochodowego, przez uduszenie się jedzeniem, aż po bardziej fantazyjne scenariusze, jak śmierć z rąk dzikiego zwierzęcia. Te rozmyślania, choć dla wielu mogą wydawać się niepokojące, dla Fran są sposobem na ucieczkę od monotonii codzienności. W tym mrocznym hobby kryje się głęboki smutek i poczucie osamotnienia, ale też unikalna wrażliwość i empatia wobec własnego losu.
Przełamanie bariery samotności
Punktem zwrotnym w życiu Fran jest pojawienie się nowego kolegi z pracy, Roberta, którego rola zagrana przez Dave’a Merheje, wnosi do jej życia iskrę nieprzewidywalności. Robert, inaczej niż reszta świata, dostrzega w Fran coś więcej niż tylko cichą, zamkniętą w sobie kobietę. Jego zainteresowanie i próby nawiązania kontaktu z początku spotykają się z oporem, jednak z czasem Fran zaczyna dostrzegać w nim szansę na przełamanie własnych barier.
Zaproszenie do kina, choć na pierwszy rzut oka wydaje się być prostym gestem, dla Fran stanowi wielkie wyzwanie. To krok w nieznane, próba otwarcia się na innego człowieka i, co ważniejsze, na życie poza własnymi czterema ścianami. Relacja, która zaczyna się rozwijać między Fran a Robertem, pokazuje, że nawet najgłębsza samotność może zostać przełamana przez autentyczne ludzkie połączenie.
Wnioski
„Czasem myślę o umieraniu” to film, który zmusza do refleksji nad własnym życiem i wartością ludzkich relacji. Przez pryzmat Fran, film ukazuje, jak łatwo jest utknąć w rutynie, która z biegiem czasu staje się naszym więzieniem. Jednocześnie pokazuje, że zmiana, choć trudna, jest możliwa i że każdy z nas zasługuje na szansę na szczęście.
Film ten jest przypomnieniem, że za fasadą codziennej normalności kryją się skomplikowane wewnętrzne światy, pełne nadziei, lęków i niespełnionych marzeń. Historia Fran to nie tylko opowieść o samotności i śmierci, ale przede wszystkim o życiu – z wszystkimi jego trudnościami, ale i pięknem, które pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach. Jest to film, który zostaje z widzem na długo po seansie, skłaniając do przemyśleń nad własnym życiem i tym, co w nim najważniejsze. Więcej informacji znajdziesz w tym artykule na imdb.